پیاده‌روی اربعین در دو بعد دینی و مبارزه با ظلم تعریف می‌شود
حسین اسرافیلی، شاعر، در گفت‌وگو با پایگاه خبری حوزه هنری، درباره نحوه پرداختن به راهپیمایی اربعین در ادبیات و شعر گفت: اربعین یکی از متفاوت‌ترین رخدادها در جهان است. این حرکت که در عالم شیعه رقم خورده، در دو بعد مذهبی و سیاسی قابل بحث است. در گذشته بسیاری از علما، مردم و مذهبیون برای زیارت حضرت اباعبدالله(ع) با پای پیاده از شهر نجف به سمت کربلا حرکت می کردند. این رسم معمولا در روزهای چهارشنبه آغاز می‌شد تا زائرین خود را در شب جمعه به کربلا برسانند و از زیارت حضرت اباعبدالله(ع) در شب جمعه که شب زیارتی ایشان است بهره‌مند شوند. در طی مسیر رویدادهای زیادی وجود داشت. بر طبق احادیث زیارت کربلا و هر قدمی که برداشته می‌شود برابر با چندین حج است. از همین رو زائرین قدم‌های خود را کوتاه کوتاه برمی‌داشتند تا ثواب بیشتری ببرند، این رسومات ادامه داشت تا ایام نزدیک به اربعین که جمعیت زیادی جمع می شدند و از شهرهای مختلف به ویژه نجف به سمت کربلا حرکت کنند.
وی ادامه داد: ادیبان و شاعران در مواجهه با چنین رویدادی واکنش‌های متفاوتی از خود نشان داده‌اند و می‌دهند. عزاداری، روضه خوانی و زیارت امام حسین(ع) یک آیین مفصل در مذهب شیعه است که در کنار وجه فرهنگی و مذهبی خود نوعی مبارزه سیاسی با جباران و حاکمان فاسد آن زمان نیز وجود دارد. در گذشته حکومت هایی مانند بنی امیه، بنی عباس و سپس حکومت های محلی هرکدام به نوعی دست به سرکوب شیعه زده اند و شیعیان نیز برای مبارزه با این ظالمان الگوهایی را در قالب عزاداری، شعر و زیارت حضرت اباعبدالله (ع) طراحی کرده اند. زیارت کربلا در سالیان بسیار ممنوع بوده است و زائران با سختی و تحمل مشقت های بسیار خود را به حرم می رسانده‌اند. از همین رو طی سالیان بسیار زیارت کربلا با فعالیت سیاسی علیه حکومت های ظالم هم‌راستا و عجین شده است.
این شاعر تصریح کرد: حال بعداز سال ها امروزه پیاده‌روی اربعین همچنان در کنار یک حرکت معنوی مبارزه سیاسی علیه ظالمان و مستکبران نیز تعریف می شود؛ این که در کشور عراق زائران که اکثرا شیعه هستند گرد هم جمع می‌شوند و جمعیتی نزدیک به 20 ، 25 میلیون نفر در یک مسیر با پای پیاده به سمت حرم حضرت حسین(ع) هم‌قدم می شوند به رخ کشیدن قدرت شیعه نیز هست، سعودی‌ها هر سال جمعیتی نزدیک به 2 میلیون تا 5 میلیون نفر را در حج نمی‌توانند مدیریت کنند و سالانه تعداد زیادی از حجاج جان خود را از دست می دهند؛ در حالی که در پیاده‌روی اربعین نه تنها حادثه ای رخ نمی دهد بلکه همه برنامه ها توسط خود مردم و به شکل داوطلبانه انجام می شود. اینکه بخواهیم شعر را در مناسبت‌های مختلف تعریف کنیم امری محال است، اما جمع شدن این تعداد از زائران و ابعاد سیاسی و مذهبی خود انگیزه بسیاری برای سرودن اشعار است.
اسرافیلی گفت: شعر آیینی به طور کل به موضوعات و مناسک دینی می‌پردازد اما نمی‌توان آن را به مناسبت‌های مختلف و اشخاص مختلف تقسیم کرد. گاهی در یک شعر به چند شخصیت یا چند حادثه پرداخته می شود. از همین رو مهم‌ترین بخش از یک شعر آیینی پرداختن به ابعاد فردی و اجتماعی است؛ یعنی یک شاعر در پیاده روی اربعین مخاطبش را با حال دلش همراه می کند و وصف مسیر را می دهد؛ در حالی که یک شاعر می‌تواند از ابعاد سیاسی بهره‌مند شود و اشعار حماسی بسراید.
وی تاکید کرد: اینکه یک شاعر به پیاده‌روی اربعین بپردازد دقیقا به یک موضوع دینی پرداخته است؛ زیرا به باورها و اعتقادات مردم و شیعیان اشاره کرده است. شعر اربعین شعر حماسه و حضور است، شاعر باید با دقت بسیار واژگان را به نحوی به کار گیرد که بتواند عظمت این حرکت عظیم را به رخ مخاطبین خودش بکشاند. شعر اربعین می تواند یک بیان دلی باشد، نقل رخدادهایی که دل برای دیدن حضرت اباعبدالله (ع) دارد.
انتهای پیام/