به گزارش پایگاه خبری حوزه هنری، محمدابراهیم معیری؛
تنها راه سلامت جوامع، قطع زنجیره مرموز و پنهان ویروس کرونا در همه جغرافیاهاست. برای موفقیت در حذف این ویروس مهلک، رعایت چند نکته اصلی توسط همگان ضروری است. ابتدا باید دانست که ارتباط پوست افراد به هم و نزدیک بودن نفسهایشان موجب انتقال ویروس میشود. حتی اگر ثانیه ای قبل دست و صورتهایمان را شسته و ضد عفونی کرده باشیم، باز هم ممکن است این ویروس سوار بر موج زنجیره انتقال خودش را به ما رسانده باشد و از ما منتقل شود. باید رعایت کرد و هر جایی را لمس نکرد و با هر سطی تماس نداشت. در غیر این صورت شاید آن سطح یا جسم قبلا با ویروس آلوده شده و این موجود ذرهبینی را به ما منتقل کند.
این که از انواع دستکش و ماسک استفاده کنیم بخشی از رعایت همگانی است که برای مصون ماندن خود فرد موثر است.اما این همه احتیاط خصوصا برای دیگران نیست. شاید ناخودآگاه برای ثانیه ای دستهای پوشیده با دستکش با صورت، چشم، دهان یا بینی تماس پیدا کرده باشد. حتی نشستن یک پشه روی صورت هم میتواند موجب حرکت دست ما برای خلاص شدن از آن باشد. همین حرکت ممکن است ویروس را از دست یا دستکشهای آلوده به صورت منتقل کرده باشد. نکته بسیار بد این که کسانی که با دستکش مثلا در پمپ بنزینها، بانکها، فروشگاهها، صندوقهای تبادل پول و… کار میکنند، ممکن است در هر حرکتی ناخواسته، ناقل ویروس باشند. مشاهده شده این افراد دستکش به دست، با آسودگی همه جا و همه چیز را لمس میکنند. دائما پول با مردم رد و بدل میکنند و چون خود را محفوظ میپندارند، مسئله اصلیتر که همان قطع زنجیره انتقال است را فراموش میکنند. با دستکشهای آلوده، هر پول یا چیزی که به دیگران میدهند، احتمالا آلوده به ویروس است. ضد عفونی و تعویض مرتب دستکشها و در نظر داشتن نظم زمانی و مکانی مشخص برای این منظور ضروری است. دور انداختن دستکش و ماسک فقط درون کیسه نایلون روشن و مشخص، که با گره محکمی بسته شده و درون سطلهای زباله معقول به نظر میرسد.
حرکت در کنار همه خوبیهایش اگر با ایمنی و هشیاری همراه نباشد وضعیت تاسف باری را بهوجود می آورد. جایی نرفتن یعنی این که ناخودآگاه، بر حسب عادت و احساس یا اتفاقی با دیگران تماس یا برخورد نداشتن. در حرکت است که فرد مبتلا به ویروس ممکن است به سطوحی دست بزند یا جایی برود که دیگران هم همان موقع آنجا باشند و یا بعد از او به آن مکان بروند و به این ترتیب ویروس ریز و آلوده را منتقل کند.
نکته نامحسوس و پیچیدهتر، در هوای اطراف و تنفس افراد نهفته است. این که با بروز کوچکترین نشانه از دیگران فاصله بگیریم و برای بررسی پزشکی اقدام کنیم یک هوشمندی است. اما برای پیشگیری باید از هم فاصله داشته باشیم و در مواقع سرفه یا عطسه نکاتی که همه میدانیم را رعایت کنیم. در این روزها دریافتم لباس جیب دار چقدر اهمیت دارد. در طول سالها هر قدر پول و چیزهای قیمتی در جیبهایمان نگه داشته ایم، به اندازه یک دستمال کوچک در این شرایط به کارمان نمی آمده! یک دستمال جلوی مرگ و مرگهایی را میگیرد، طوری که همه محتویات جیبمان در طی سالها، نسبت به همان دستمال تمیز، بی ارزش است!
پوشیدن لباس جیبدار این روزها برای همه یک ضرورت است. آن هم برای در دسترس بودن دائمی دستمال، خصوصا هنگام حضور در کنار فرد یا افراد. برای کودکان و سالخوردگان و در کنار آنها، قاعده دستمال در جیب باید یک قانون انسانی باشد.
اصولا زنجیره کرونا در هر مکان و زمان فقط با آگاهی، برنامهریزی و دقت در انجام صحیح مراحل از بین میرود. هوشمندی، هشیاری و پایداری انسان بر ویروسهای منحوس ذره بینی امروز و شاید آینده غلبه خواهد کرد. رعایتهای فردی از این نوع و اصول چندگانه مطرح شده از جامعه پزشکان و پرستاران فداکار این روزها، به همراه اعتماد به پیشرفتهای علمی ملی و جهانی، به نحو موثری میتواند در قطع زنجیره کرونا نجاتبخش باشد.
چاره ای نداریم جز این که هوشمند باشیم. چون انسان میتواند با رعایت نکاتی که فهمیده، خود و دیگران را نجات بدهد. پس از آگاهی و تصمیم به رعایتها، در کنار توکل بر خدایی که بر همه اجزا و مخلوقاتش احاطه دارد، موفقیت به جوامع انسانی باز میگردد.
امسال باید زنجیره کرونا را قطع کنیم و سپس با همکاری و همدلی؛ برای آینده ای بهتر در کنار یکدیگر بمانیم. در این صورت میتوانیم آسیبهای مانده از سالهای دور را نیز حذف کنیم. برای آرامش نیاز به زنجیرههایی از امید داریم با نقشی که همگان ایفا میکنند. حفظ طبیعت که در قرنها شکل گرفته، پاک نگه داشتن آب و خاک و حراست از درختان در همه سرزمینها، کاهش تصادفات و آسیبهای اجتماعی در کنار بالا بردن بهرهوری ملی، با برنامه دولتها و حمایت مردم میتواند نتایج امیدبخشی را برای همگان امروز و آیندگان فردا به همراه داشته باشد.
انتهای پیام/